remaneo

rĕ-mănĕo, mansi, 2, v. n., to stay or remain behind (freq. and class.: cf. commoror).

I.

In gen., absol.:

ita sermone confecto, Catulus remansit, nos ad naviculas nostras descendimus,

Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Cat. 1, 3, 7 (opp. discessus):

qui per causam valetudinis remansit,

Caes. B. C. 3, 87:

in castris Pompei,

id. ib. 3, 97:

cubito remanete presso,

Hor. C. 1, 27, 8:

quid fugis? O remane,

Ov. M. 3, 477 (opp. deserere) et saep.:

mulieres nostrae Romae remanserunt,

Cic. Att. 7, 14, 3:

Romae,

Caes. B. C. 1, 33; 3, 83:

in exercitu,

Cic. Off. 1, 11, 36:

in Galliā,

Caes. B. G. 4, 8:

ad urbem cum imperio,

id. ib. 6, 1:

domi,

id. ib. 4, 1:

apud aliquem,

id. ib. 4, 15 fin.:

ferrum ex hastili in corpore remanserat,

Nep. Epam. 9, 3:

qui tam pauci remanserint,

Just. 11, 4, 4.—

II.

In partic., to stay, remain, be left, continue, abide, endure:

at manet in vitā, cui mens animusque remansit,

Lucr. 3, 402; 1, 246:

expone igitur primum animos remanere post mortem,

Cic. Tusc. 1, 12, 26:

equos eodem remanere vestigio adsuefaciunt,

Caes. B. G. 4, 2; cf.:

vestigia antiqui officii remanent,

Cic. Rosc. Am. 10, 27; cf.:

quorum usque ad nostram memoriam disciplina navalis et gloria remansit,

id. Imp. Pomp. 18, 54:

in duris remanentem rebus amicum,

persevering, constant, Ov. Tr. 1, 9, 23:

specie remanente coronae,

id. M. 8, 181:

remanentes spicas,

the remaining ears, Vulg. Lev. 19, 9:

si ulla apud vos memoria remanet avi mei Masinissae,

Sall. J. 24, 10:

id nomen (i. e. hostis) a peregrino recepit et proprie in eo, qui arma contra ferret, remansit,

Cic. Off. 1, 12, 37; Quint. 1, 6, 32:

vobis aeterna sollicitudo remanebit,

Sall. J. 31, 22:

ne quam contumeliam remanere in exercitu victore sinat,

would suffer to cleave to the army, id. ib. 58, 5:

ne quid ex contagione noxae remaneret penes nos,

Liv. 9, 1:

quod est oratori necessarium, ab iis petere necesse est, apud quos remansit,

Quint. 12, 2, 8:

si quid antiqui remanet tibi vigoris,

Sen. Med. 41:

ne qua materia seditionis remaneret,

Just. 11, 5, 2:

solum se de cohorte Alexandri remansisse,

id. 17, 2, 2.—

2.

With an adjectival predicate, to remain, continue in a certain state or condition (cf. relinquo, I. B. 3.):

quarum (sublicarum) pars inferior integra remanebat,

Caes. B. G. 7, 35:

quae (potentia senatūs) gravis et magna remanebat,

Cic. Rep. 2, 34, 59; Vell. 2, 123, 2:

nec cognoscenda remansit Herculis effigies,

Ov. M. 9, 264.